Niet steeds WYSIWYG

Soms is iets niet wat je denkt dat het is. Soms kom je in situaties terecht waar je slechts één kant van het verhaal hoort en je je een bepaald beeld vormt. Nuancering komt er dan pas als je ook de andere kant hoort van de story. Het klassieke verhaaltje van "maar we leven enkel als broer en zus", "blijven samen om de kinderen", "tuurlijk ga ik mijn partner verlaten om met jou een toekomst op te bouwen". Of aan de andere kant "ze stelde niets voor voor mij", "jij bent echt de vrouw van mijn leven, zij was enkel een vlucht voor onze problemen", "nu heb ik beseft dat jij de ware bent"...

Elke dag passeren ze opnieuw op mijn buro. Elk zijn eigen waarheid. Elk zijn verhaal. Een balans tussen de twee is moeilijk te vinden. Maar toch, als het in je vriendenkring gebeurt is het des te pijnlijker.

Plakken

Nu is het toch wel welletjes geweest, voor de vierde dag op rij bereikt de thermometer in mijn buro bijna de 30°.

Ik heb warm, kan niet werken zoals het moest en verkeer in een permanente toestand van oververhitting.

Ons prinsesje staat vol kleine bultjes en blaasjes van de aanhoudende warmte, ons dekbed zit vol vette plekken van de citronella-olie die we aan de lopende band gebruiken.

Tot nu toe geneerde het weer mij niet, maar nu wel. Koelte wil ik en wel NU!

Ophélie

Bij K&G dd. 17/07/06 (dus bijna 5 maand):

• 8.740 kg (ver boven de hoogste curve...)
• 65 cm

Een ganse brok dus. Maar het is nu niet dat we haar overvoeden. Gisteren at ze voor de eerste keer groentensoep (in de overgang naar groentenpap), een geslaagde missie want ze dronk vandaag al 215 ml.

Naast haar lichamelijke vooruitgang merken we ook elke dag dat ze motorisch meer kan en wil. Het zal niet meer zo lang duren voor ze zonder hulp op haar buik kan rollen. Vanmorgen was er zelfs heel luid geween omdat haar beentje klem zat tussen de spijlen voor haar bedje (waar ze sedert zondag in slaapt, aangezien de grote wieg te klein werd).

Voeren II

Voeren was fantastisch. De B&B was reuze. Meer superlatieven zou cliché zijn. Een mooie streek, zon en vakantie. Wat moet men meer hebben? Ons kleine huisje stond temidden een groot domein die overal geheime hoekjes, terrasjes, paden, wilde bloemen,...herbergde. Aan de overkant was er een forelkwekerij in de vijvers van het kasteel. Waar je ook forellen kon eten, wat we natuurlijk deden. Een bezoekje aan Aachen, Maastricht en een fruitpapje in Bokrijk. Super.

Pakje

De magie en nieuwsgierigheid om een briefje van Taxipost te vinden met als mededeling "pakje buitenland, er zijn kosten aan deze zending van 9.9 € verbonden"... Alhoewel het al een toevalstreffer was het briefje anyway te vinden...R. had het reeds bij het oud papier gesmeten.

Daarom mocht ik er vanmorgen persoonlijk omgaan naar Moorsele begot. Wat een service. Onderweg had ik al mijn hersenen gepijnigd a/wie het pakje zou gestuurd hebben b/wat de inhoud zou zijn.

Ik werd verwelkomd met de typische postbeambte groet, het duurde zeker 10 minuten voor de man, die ik uit zijn zomerslaap gewekt had, terugslofte uit het depot en vooraleer ik had kunnen zien van wie of waar het kwam verdween hij achter een tussenschot en riep hij vragend mijn adres. Smeltend in het depot, borg ik mijn klaargehouden bankkaart om die 9.9 € te betalen opnieuw weg en nam ik mij voor om zijn gedrag te bestraffen door een spervuur van vragen af te vuren inzake die extra heffing. Maar dat was buiten de slof gerekend, het enige wat hij deed was een briefje onder mijn neus schuiven waaruit bleek dat het om douanerechten ging en als ik die niet wou betalen, dit mijn goed recht was, maar ik dan wel mijn pakje niet kreeg. Zo rap of tellen haalde ik mijn kaart boven want discussies met vastgeroeste sloffen mondden steeds op niets uit en ik wou mijn mystrieuze pak, waar ik nu al een kwartier op aan het wachten was in de verzengende hitte.

Na betaling kreeg ik het eindelijk te zien en de vrees voor een anticlimax na al deze labeur bleek ongegrond toen ik een vertrouwd handschrift herkende.

Een verzendingskaart die correct was ingevuld, detaillering van de inhoud, prijs van de inhoud, doel van verzending,...zo een pak kan enkel uit Amerika komen.

En ja hoor, een babykado van K., onze Zuisafrikaanse vriendin en haar man D., Amerikaan en bijna gepensioneerde militair op 43.

In de auto was ik zo curieus, maar ik stootte op piepschuimpjes en kleine figuurtjes van baby's, papflessen, .... zodat ik mij wijselijk onthield van verder onderzoek voor mijn auto bedolven zou zijn onder die dingen en ik er binnen drie jaar nog onder de zetel zou vinden.

Ik las wel de kaart en bouw de spanning op om het uit te pakken samen met R. vanavond.

Aftellen

De regen vannacht bracht niet echt de gehoopte verkoeling. Gans de nacht hebben we geslapen met de ramen overal open. Het was aangenaam slapen, maar die muggen...Ophélie ligt ondertussen onder een muskietennet en wij behelpen ons met baby-vriendelijke anti-muggenspray. Maar die beesten komen gewoon steken op de plaatsen waar je niet gespoten hebt. Een muggenmachine blijkt strikt verboden te zijn onder de twee jaar, dus we gaan moeten werk maken van onze bestelling muggenramen.

In mijn bureau is het momenteel 28,5 °, een beetje van het goede teveel, zeker met een verlengd weekend in het vooruitzicht. Ik vrees dat ik het niet meer lang zal uithouden (alhoewel ik mij voorgenomen had het vol te houden tot 16u). Nog 58 minuten...

Voeren

Komend weekend brengen we door in Voeren, Sint-Martens Voeren.
Ik zie er echt naar uit. We gaan er logeren in een leuke gastenwoning.

En dat allemaal dankzij nonkel A., een origineler en welgekomener geboortegeschenk kon echt niet.

Het zal evident niet zo een grote volksverhuizing worden als toen we naar zee vertrokken en we hebben ons zelfs voorgenomen om zo weinig mogelijk mee te nemen.

Bezoekje aan Maastricht misschien? In elk geval heb ik de restaurantlijst van Voeren al afgedrukt, dus we zullen niet omkomen van de honger.

Bij deze nogmaals dank aan nonkel A. (U weet wel de fantastische babysit, die trouwens nog geen vriendin heeft, sollicitaties alhier te richten).

BH en belastingaangifte

Vanavond word ik verwacht bij mijn boekhouder. De lieve man, Rudi, zal mij weer met lede ogen zien aankomen. Steeds laattijdig, altijd onvolledig, steeds ongeïnteresseerd in zijn fiscaal vernuft zijn snedige ingrepen en creativiteit. Ja ik ben een onwaardige cliënt. Het probleem is dat ik steeds te veel inhoudelijk bureauwerk heb voor mijn eigen cliënten en mijn eigen administratie daarom met enige laksheid voer. Net zoals een dokter die geopereerd moet worden of één of ander medische probleem heeft, die wachten ook zo lang mogelijk en verzinnen daarbij ook allerlei smoezen.

Elk jaar opnieuw neem ik mij voor om elke week, desnoods elke maand mijn facturen en ereloonstaten te ordenen, te indexeren, te excellen...En mijn goede voornemen overleeft meestal de weg van Rudi naar kantoor zelfs niet.

Verleden jaar dacht ik een sublieme oplossing te hebben gevonden en spande ik mijn mama voor mijn boekhoudkar. Jammergenoeg was haar interesse na één aanslagjaar al dermate getaand dat ik er dit jaar niet eens over begin.

Ook R. is niet te overtuigen met mijn argument dat de meeste van mijn collega's (confraters) hun boekhouding laten doen door hun wederhelft. Zijn antwoord is steeds: "Maar papieren, dat is toch jouw hobby!". Toegegeven: ja, maar andermans papieren zijn mijn werk en hobby.

Niet mijn eigen paperassen.

Maar Rudi is mailsgewijze al gewaarschuwd dat ik met een beperkte buit in aantocht ben...en dat de rest volgt in augustus, als ik mijn bureau uitmest (zijnde oude dossiers weer opdiep enzo). Tenzij ik weer een andere smoes kan vinden, er is immers tijd tot 31 oktober.

Proefkonijn

Toegegeven, in dergelijk warm weer gaan eten, het sprak mij niet echt aan. Maar toen ik door een cliënt/vriend net voor de expertise van gisteren werd geïnviteerd om te gaan eten in het Pakhuis, zei ik geen nee.

Een attente dienster vroeg ons bij het binnenkomen of we een tafeltje in de zon of eruit wilden (binnen!). De broodjes waren heerlijk en nog lichtjes warm en konden mijn eerste honger stillen. Een karafje (50 cl) Italiaanse wijn werd besteld en een halfje San Pelligrino. Op de kaart stond een beperkte maar gevarieerde keuzemogelijkheid en mijn oog viel onmiddellijk op de sashimi van "Blue Finn" tonijn (de politieke correctheid om te vragen of deze dolfijnvriendelijk gevangen was, ontbrak mij volledig), alhoewel de lauwe salade van pasta en zuiderse groenten mij ook wel aansprak. De sashimi dus, heerlijk! Vers en eerlijk. De smaken kwamen echt tot zijn recht. De wasabi zuinig op de rand van het bord, niet te veel, niet te weinig. Aan de overkant kwam de gegrilde zalm met vraag naar de garing. Normaal rosé, maar er werd à point verkozen, waarbij de dienster erop wees dat dit het geheel iets droger maakte. Ondertussen werden de door mij smakelijk verorberde broodjes bijgevuld. Als afsluiter opteerden we voor een vanilleijs met aardbeien. De ijs was niet speciaal. Wat korrelig van structuur, geen al te grote portie, niet echt voor herhaling vatbaar. De rest daarentegen...Het water komt mij alweer in de mond. Een verdiende 9 op 10 voor de lunch en de bediening.

De voorbije 14 dagen

Toen mijn ouders enkele maanden geleden voorstelden het appartement aan zee voor 14 dagen te gebruiken leek ons dat een goed idee. Immers, met een baby van vier maanden is dergelijke vakantie veruit het interessantst. Ik moet bekennen dat we nogal sceptisch waren, zouden we ons daar niet vervelen?
Het tegendeel is echter waar! We hebben ons super geamuseerd en de dagen waren tekort. Het weer was fantastisch, de zon scheen vollenbak, maar de wind bracht afkoeling. Ik weet het, het klinkt allemaal zo cliché ...

Onze prinses vond het ook reuze. Ze sliep als een roos (tot 9u 's morgens) in een groot (kinder)bed, ze vond de zee zeer interessant en haar hobby bestond eruit mensen te bekijken op de dijk vanuit haar relax.

We gingen te voet naar Nieuwpoort stad, Oostduinkerke, met de tram naar Oostende (waar we fantastisch lekker eenvoudig aten in Stad Kortrijk), De Haan, De Panne,...Een bezoekje aan Blankenberge zag R. niet zitten, maar ik was er wel curieus naar (zal dus voor de volgende keer zijn). Met de auto reden we naar Knokke, waar we zeer slecht aten bij Gustave Siska en langs het Zwin wandelden naar de Kustlaan. We spendeerden geld aan jurkjes voor O. (in de solden...) en dronken koffie bij de tijdelijke consessie van Marcolini bij Flamant.

Echt, we hadden een fantastische tijd. Veel bezoek, elke middag op restaurant, veel wandelen...

Voor herhaling vatbaar!