Etentjes

Zowel Raphaël als ikzelf vinden het heel plezant mensen bij ons thuis uit te nodigen om te eten.
Bijna van gans onze vriendenkring weet ik wie wat niet lust of graag eet.
Sedert de komst van onze dochter is de frequentie van de etentjes niet afgenomen, de organisatie daarentegen is wel strikter geworden. Daar waar er vroeger tijd was voor een uitgebreid assortiment aperitief hapjes te maken, wordt er nu al eens sneller een kaasje of worstje gesneden.
Zo hadden we vrijdag vrienden op bezoek en toen de deurbel ging had ik juist mijn laatste groenten toegevoegd aan de couscous, de schotel diende enkel nog een uur of wat te pruttelen. Vandaar dat de aperitiefhapjes snel, snel dienden ineengestoken te worden. Om toch iets zelfs te maken halveerde ik kerstomaatjes spiesde ze samen met wat mozarella op een tandenstoker, peper, zout, italiaanse kruiden en njammie.
De couscous, waarvan men dacht dat het voor een gans leger was, was bijna op en enkel een restje voor één persoon diende in de frigo te worden gezet. Ook onze dochter had reuze honger en wilde die nacht wel twee keer eten. Tja, zo moeder zo dochter?