Ondanks de nodige rust, de pre-par om de vier uren was het toch verleden week spannend om naar de gynecoloog te gaan. Zou er nog meer ontsluiting zijn? Het voelde goed aan, maar dat deed het de vorige keer ook.
Tot onze opluchting was er positief nieuws: de ontsluiting was gestabiliseerd. Maar dat wil niet zeggen dat je weer in je oude doen moet vervallen waarschuuwde dokter D. mij...anders laat ik je colloceren. Ha, dat moest hij mij niet wijsmaken en ik lachte smakelijk om zijn grapje.
Toch zei hij dat hij als het slecht was geweest een opname zeker overwoog, willen of niet.
Het doet je toch weer stilstaan bij de risico's moet ik zeggen. Immes bevallen aan 34 weken houdt nog steeds een risico in dat niet te onderschatten is. De baby mag dan wel al 2,5 kg wegen, de organen zijn onrijp, de hersenen niet voldoende ontwikkeld....Een hoop miserie dus.
Elke dag is een dag gewonnen, dus ik hou me rustig. En als ik eerlijk ben dan moet ik toegeven dat ik echt wel uitgeput ben als ik van thuis naar de rechtbank stap (op en al 300 meter), dus het komt goed uit.
Ook de rugpijn die doortrekt tot onder mijn ribbenkast is minder aangenaam, maar van voorbijgaande aard (toch bij de vorige zwangerschap het geval).
Nog een dikke vijf weken en nog zoveel te doen.
Ik kan mij al aan het voorbeeld van
Tom en Katrien spiegelen ondertussen.
