woensdag 31 mei 2006
Badje
Zoals M. gaat ook Ophélie zeer graag in bad. Wij schaften ons vanaf haar geboorte een Tummytub aan. Mijn mama, als bezorgde Omi, zag zo een emmer voor zo een klein babytje niet zo zitten en kwam aanzetten met een groot bad met een soort luchtmatras er in. We hebben het grote bad welgeteld één keer gebruikt en dan is het verhuisd naar Omi. Zo een groot bad voor zo een klein meisje dat vonden we niet bepaald handig. Ten eerste nam het enorm veel plaats in in onze keuken (die dienst doet als baby-badkamer) en ten tweede koelde het water heel snel af. Onze prinses vindt het reuze om tot onder haar kin in het water te zitten en als je even niet oplet durft ze wel eens van het water te slurpen...
dinsdag 30 mei 2006
Afwegingen
Blergh maakt een meer dan terechte opmerking, want op die manier heb ik al veel bloggers leren kennen en ook blijven lezen. Ik weet alleen nog niet hoe ik mijn blog ga aanpakken. Wil ik er mee uitpakken? Langs de ene kant wel, een mens wil toch tenslotte op één of andere manier bevestiging dat zijn blog gelezen wordt. Langs de andere kant overvalt mij toch wel enige schroom. Zal mijn omgeving het niet belachelijk vinden? Zullen ze niet al gniffelend mijn nieuwste en zoveelste experiment afschieten? Smijt je niet te veel van je privé op straat? Voor ik al deze vragen kan beantwoorden, dien ik nog eens diep na te denken en blog ik rustig verder, zonder mijn omgeving op de hoogte te brengen, of zonder overal in het wilde weg commentaren met link naar Miss. White te posten.
Bevallen
Eén van mijn beste vriendinnen is binnen om te bevallen. Om 13.52 uur smste haar man me om dit heugelijke nieuws te melden! Op die manier kan ik lekker meeleven en ik word op de hoogte gehouden via msn door haar zus. Er is al 8 cm opening dus nu zal het waarschijnlijk snel gaan.
Spannend!
Spannend!
maandag 29 mei 2006
Etentjes
Zowel Raphaël als ikzelf vinden het heel plezant mensen bij ons thuis uit te nodigen om te eten.
Bijna van gans onze vriendenkring weet ik wie wat niet lust of graag eet.
Sedert de komst van onze dochter is de frequentie van de etentjes niet afgenomen, de organisatie daarentegen is wel strikter geworden. Daar waar er vroeger tijd was voor een uitgebreid assortiment aperitief hapjes te maken, wordt er nu al eens sneller een kaasje of worstje gesneden.
Zo hadden we vrijdag vrienden op bezoek en toen de deurbel ging had ik juist mijn laatste groenten toegevoegd aan de couscous, de schotel diende enkel nog een uur of wat te pruttelen. Vandaar dat de aperitiefhapjes snel, snel dienden ineengestoken te worden. Om toch iets zelfs te maken halveerde ik kerstomaatjes spiesde ze samen met wat mozarella op een tandenstoker, peper, zout, italiaanse kruiden en njammie.
De couscous, waarvan men dacht dat het voor een gans leger was, was bijna op en enkel een restje voor één persoon diende in de frigo te worden gezet. Ook onze dochter had reuze honger en wilde die nacht wel twee keer eten. Tja, zo moeder zo dochter?
Bijna van gans onze vriendenkring weet ik wie wat niet lust of graag eet.
Sedert de komst van onze dochter is de frequentie van de etentjes niet afgenomen, de organisatie daarentegen is wel strikter geworden. Daar waar er vroeger tijd was voor een uitgebreid assortiment aperitief hapjes te maken, wordt er nu al eens sneller een kaasje of worstje gesneden.
Zo hadden we vrijdag vrienden op bezoek en toen de deurbel ging had ik juist mijn laatste groenten toegevoegd aan de couscous, de schotel diende enkel nog een uur of wat te pruttelen. Vandaar dat de aperitiefhapjes snel, snel dienden ineengestoken te worden. Om toch iets zelfs te maken halveerde ik kerstomaatjes spiesde ze samen met wat mozarella op een tandenstoker, peper, zout, italiaanse kruiden en njammie.
De couscous, waarvan men dacht dat het voor een gans leger was, was bijna op en enkel een restje voor één persoon diende in de frigo te worden gezet. Ook onze dochter had reuze honger en wilde die nacht wel twee keer eten. Tja, zo moeder zo dochter?
vrijdag 26 mei 2006
Auchan, Roncq
Al sedert ik een kind was ging ik met mama, tante Monique en haar zoon Jan naar "de Auchan" in Roncq.
Enige nostalgie is mij dus niet vreemd. Meer dan twintig jaar geleden was de Auchan een paradijs voor ons. Overal kon men nieuwe en rare dingen proeven aan standjes, bemand door
mevrouwen die een centje wilden bijverdienen.
Bovendien was het ook ingepland in een soort winkelgallerij waar je naast een naf-naf winkel ook soft-ijsjes kon eten. Uniek in die tijd.
Naar de Auchan gaan, dat was avontuur. Telkens gebeurde er wel iets spectaculairs, dat later met veel verve nog werd aangedikt. Kwestie van iets interessants te vertellen te hebben.
Zoals die ene keer toen Jan en ik, beiden tieners, er niets beter op hadden gevonden om een stapel toiletpapier van wel 1000 rollen omver te krijgen, door juist het onderste pak er uit te trekken.
Ook chaos en commotie toen bleek dat er een dolle schutter aan de kassa stond die enkel schoten in het plafond loste en wij met gans onze compagnie van schrik ons verscholen in de kledijrekken. Ja toen hebben we niet veel gekocht, want mama en tante Monique wilden onmiddellijk en linea recta naar huis.
Hoeveel keer is mama met haar geit gestopt langs de weg onder de strenge vermaning dat als we niet ophielden met ruzie maken ze ons ging achterlaten in Frankrijk. En wij arme kindjes geloofden haar...tot we de Belgische grens naderden.
De Auchan, wat een tijd...en nu ga ik er sebiet zelf naartoe. Niet om door de gangen te rossen op zoek naar hapjes en catchy speelgoed, neen om pampers te kopen, als een verantwoordelijke ouder. Binnen een paar jaar gaat onze prinses misschien samen met de Babette van Jan ook mee en zal ik ook via de luidspreker moeten laten omroepen "Kleine Ophélie wordt gevraagd naar kassa 57 te komen"...Help.
Enige nostalgie is mij dus niet vreemd. Meer dan twintig jaar geleden was de Auchan een paradijs voor ons. Overal kon men nieuwe en rare dingen proeven aan standjes, bemand door
mevrouwen die een centje wilden bijverdienen.
Bovendien was het ook ingepland in een soort winkelgallerij waar je naast een naf-naf winkel ook soft-ijsjes kon eten. Uniek in die tijd.
Naar de Auchan gaan, dat was avontuur. Telkens gebeurde er wel iets spectaculairs, dat later met veel verve nog werd aangedikt. Kwestie van iets interessants te vertellen te hebben.
Zoals die ene keer toen Jan en ik, beiden tieners, er niets beter op hadden gevonden om een stapel toiletpapier van wel 1000 rollen omver te krijgen, door juist het onderste pak er uit te trekken.
Ook chaos en commotie toen bleek dat er een dolle schutter aan de kassa stond die enkel schoten in het plafond loste en wij met gans onze compagnie van schrik ons verscholen in de kledijrekken. Ja toen hebben we niet veel gekocht, want mama en tante Monique wilden onmiddellijk en linea recta naar huis.
Hoeveel keer is mama met haar geit gestopt langs de weg onder de strenge vermaning dat als we niet ophielden met ruzie maken ze ons ging achterlaten in Frankrijk. En wij arme kindjes geloofden haar...tot we de Belgische grens naderden.
De Auchan, wat een tijd...en nu ga ik er sebiet zelf naartoe. Niet om door de gangen te rossen op zoek naar hapjes en catchy speelgoed, neen om pampers te kopen, als een verantwoordelijke ouder. Binnen een paar jaar gaat onze prinses misschien samen met de Babette van Jan ook mee en zal ik ook via de luidspreker moeten laten omroepen "Kleine Ophélie wordt gevraagd naar kassa 57 te komen"...Help.
Ophélie
Hier is ze dan (nu mijn eerste post geslaagd is). Ze werd dus op 27 februari geboren, 50 cm groot en 3,590 kg, na een relatief vlotte bevalling van een grote drie uur.
De eerste 9 weken ben ik thuis gebleven en heb ik naast het fulltime moeder- en huisvrouwschap een beetje gewerkt. Maar meer dan coördinatie en briefwisseling is er gelukkig niet van gekomen.
Van de niet-zelfstandigen kreeg ik de opmerking dat 9 weken thuisblijven zeer kort was..."maar 9 weken, maar allé". Van de zelfstandigen onder ons moest ik aanhoren dat 9 weken moederschapsrust toch wel zeer lang was.
Ik vond het in elk geval een goed compromis, langs de ene kant was ik blij dat ik opnieuw aan de slag kon en opnieuw zelf mijn zaken kon beheren, langs de andere kant vond ik het toch wel vroeg om mijn prinses bij de onthaalmoeder (mamie Ingrid) af te geven.
Maar het leven gaat verder...
Eerste post
Ik maakte deze weblog al maanden geleden aan, maar had nog niet de tijd om iets te posten. Bovendien moet ik toegeven dat ik de werkwijze enzo nog niet doorheb...
Sedert bijna 12 weken ben ik mama van een flinke dochter Ophélie. Ons meisje is een serieuze baby van 6.5 kg schat ik. In elk geval misstaan kleertjes van 6 maanden haar niet.
Sedert bijna 12 weken ben ik mama van een flinke dochter Ophélie. Ons meisje is een serieuze baby van 6.5 kg schat ik. In elk geval misstaan kleertjes van 6 maanden haar niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
