Nonkel Axel

Gisterenavond zijn we met onze schat naar de pediater gegaan. Lekker ingeduffeld in de maxi cosi begon ze hartverscheurend te wenen. R. heeft haar dan maar, zeer verantwoord, op zijn schoot genomen. Aangekomen in het ziekenhuis bleek de pediater een urgence te hebben. Al wiegend met haar rondgelopen op de gang, tot we uiteindelijk doorhadden dat Ophélie gewoon honger had als een leeuw. In de wachtzaal heeft ze dan een koude (!) fles gedronken. En dan was ze heel braafjes, tot er in haar oren werd gekeken en met een koude stetoscoop werd gevoeld aan haar dikke buik. Diagnose: zeer pijnlijke aften, viraal en de pediater was verwonderd dat ze nog zoveel dronk. Ze had liever dat ze vandaag niet naar de onthaalmoeder ging. En natuurlijk viel het logement van nonkel Axel als een geschenk uit de hemel: hij zou babysitten tot R. terugkwam van examens afnemen. Een gedroomde babysit! Al was het wel zijn vuurdoop in het toebrengen van "poepsnoep". Ophélie was er niet rouwig om alleszins want als ze Axel ziet dan lacht ze uitbundig. Zou ze verliefd zijn?